Γάτα Βιρμανίας

Θα μπορούσαμε να πούμε πως η γάτα της Βιρμανίας είναι μια διασταύρωση μεταξύ της περσικής και της σιαμέζας γάτας. Είναι πανέμορφη και συνοδεύεται από ένα θρύλο που έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Πολύ φιλική προς τον άνθρωπο και σχετικά εύκολη στην περιποίηση. Παρακάτω θα δούμε πιο αναλυτικά ποια είναι η γάτα της Βιρμανίας.

Ιστορία
Η γάτα της Βιρμανίας από την περιοχή Μπούρμα όπου και την είχαν σαν ιερή γάτα.Ο χρωματισμός της αποτελεί μέρος ενός θρύλου. Αιώνες πριν, ο λαός του Χμερ στην Ασία έχτισε τον ναό του Λαο-Τσουν στον οποίο θα λατρευόταν μια χρυσή θεότητα με μάτια σε χρώμα ζαφειρένιο μπλε, η Τσουν-Κυαν-Κσε. Ένας ιερέας, ο Μουν-Χα, πολύ συχνά πήγαινε στο ναό αυτό για διαλογισμό, και έπαιρνε πάντα μαζί του τον Σινχ, μια πανέμορφη λευκή γάτα. Μια νύχτα κάποιοι επιδρομείς έκαναν επίθεση στο ναό και ο Μουν-χα σκοτώθηκε. Καθως ο Μουν-Χα πέθαινε, ο Σινχ, τοποθέτησε τα πόδια του πάνω στο νεκρό του αφεντικό και κοίταξε την χρυσή θεότητα. Την ίδια στιγμή, το τρίχωμά του από λευκό, μετατράπηκε σε χρυσαφί, και τα κίτρινα μάτια του σε ζαφειρένιο μπλε, όπως της θεότητας. Τα 4 λευκά πόδια του έγιναν καφετιά, αλλά οι πατούσες του που ακουμπούσαν το νεκρό ιερέα, παρέμειναν λευκές, σαν ένα σύμβολο αγνότητας.

Το επόμενο πρωί, οι 100 λευκές γάτες του ναού, έγιναν χρυσαφιές σαν τον Σινχ, ο οποίος δεν άφησε τον ιερό θρόνο για 7 μέρες, όπου και πέθανε παίρνοντας μαζί του στον παράδεισο την ψυχή του αφέντη του. Από τότε, όταν μια ιερή γάτα πέθαινε στον ναό του Λαο-Τσουν, η ψυχή του ιερέα λεγόταν ότι την συντρόφευε στο ταξίδι της.

Αυτό βέβαια είναι ο θρύλος. Ιστορικά, ο ναός τελικά έμεινε ανέπαφος μέχρι που ξανάεγινε επιδρόμη στην αρχή αυτού του αιώνα. Δυο δυτικοί, ο Αυγουστος Παβί και ο Γκορντον Ράσελ βοηθήσαν τους ιερείς. Σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης, οι ιερείς αργότερα έστειλαν στους δυο άντρες, που έμεναν στην Γαλλία, ένα ζευγάρι γάτες Βιρμανίας. Αυτό συνέβη το 1919. Δυστυχώς το αρσενικό δεν επέζησε το ταξίδι από την Μπούρμα στη Γαλλία, αλλά η θηλυκιά, η Σίτα, ήδη είχε μείνει έγκυος και έτσι διαβεβαιώθηκε η επιβίωση της ράτσας στον δυτικό κόσμο.

Οι πρώτες γενιές χάθηκαν. Η ράτσα όπως την ξέρουμε και που αναγνωρίστηκε στην Γαλλία το 1925 προέρχεται από ένα ζευγάρι, τον Ορλοφ και Ξένια Ντε Κάμπα. Αλλά οι γάτες τις Βιρμανδίας υπέφεραν
από διάφορες μετακινήσεις μέσα στην Ευρώπη. Μετά από μια σχετικά ήρεμη περίοδο στην Γαλλία κατά το 1930, με το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρχε πάλι μόνο ένα ζευγάρι γάτες Βιρμανίας που επέζησαν, και χρειάστηκαν πολλά χρόνια για το είδος για να επανέλθει.

Αναγνωρίστηκε σαν ράτσα στην Βρετανία το 1966, ενώ στις ΗΠΑ αναγνωρίστηκε το 1967. Ωστόσο, εμφανίζονταν σε πειραματικές τάξεις αρκετά χρόνια πριν, και πρώτη φορά εμφανίστηκαν σε διαγωνισμό πρωταθλητών το 1965. Οι περισσότερες εισάγονται από την Βρετανία, αλλά είναι μια σχετικά σπάνια ράτσα στις Η.Π.Α.

Χαρακτηριστικά
Η γάτα της Βιρμανίας είναι γάτα με πολύ καλές ισορροπίες χαρακτηριστικών. Έχει υπέροχη ιδιοσυγκρασία και πολύ ωραία εμφάνιση. Δεν είναι πολύ υπερβολική σε κανένα χαρακτηριστικό της.

Έχουν πολύ απαλή φωνή, που σπάνια ακούγεται και αυτό γίνεται συνήθως για να υπενθυμίσουν για φαγητό ή γιατί αναζητάνε την προσοχή του ιδιοκτήτη τους. Επίσης αυτό που αρέσκονται να κάνουν είναι να ξαπλώνουν ανάσκελα και να επιδεικνύουν τις λευκές τους πατούσες.

Προσωπικότητα
Οι γάτες της Βιρμανίας έχουν ένα πολύ ισορροπημένο χαρακτήρα. Είναι πολύ έξυπνες και δένονται πολύ με τους ανθρώπους. Επίσης διακρίνονται για την περιέργειά τους. Τους αρέσει πολύ να ανακαλύπτουν με τι ασχολείται κάθε φορά ο ιδιοκτήτης τους ή να ψάχνουν για οτιδήποτε είναι καινούριο μέσα στο σπίτι. Είναι γεγονός πως τους αρέσει πολύ να βρίσκονται ανάμεσα στους ανθρώπους.

Επίσης, είναι αξιοπρόσεκτο το ότι οι γάτες Βιρμανίας ρυθμίζουν το πρόγραμμά τους ανάλογα με αυτό του ιδιοκτήτη τους. Οι περισσότερες από αυτές πάντα περιμένουν τον ιδιοκτήτη τους στην πόρτα μόνο και μόνο για να τον χαιρετίσουν.

Περιγραφή
Η γάτα της Βιρμανίας είναι μια γάτα μέσου μεγέθους (οι αρσενικοί συνήθως ζυγίζουν από 3,5 μεχρι 5,5 κιλά, ενώ οι θηλυκές είναι λίγο μικρότερες). Το τρίχωμά της είναι σχετικά μακρύ και η σύστασή του είναι τέτοια που δεν χρειάζονται ιδιαίτερη περιποίηση. Έχουν πιο σκούρο χρώμα στα πρόσωπά τους, τα αυτιά τους, τις πατούσες και την ουρά, και λευκές πατούσες. Τα μάτια τους είναι πάντα μπλε.