Αλεξανδρινός Παπαγάλος - Alexandrine Parakeet
Ο Αλεξανδρινός παπαγάλος Psittacula eypatria ανήκει στην οικογένεια παπαγάλων των parakeet, η οποία λέξη σημαίνει μακριά ουρά. Είναι από τα πιο μεγάλα σε μέγεθος πουλιά της μεγάλης αυτής οικογένειας, που περιλαμβάνει αρκετά γνωστά μας είδη όπως τα παπαγαλάκια μπάτζι, την ροζέλα eastern, τον indian ringneck,τον monk αλλά και τα λιγότερα γνωστά regent, plum headed και derbyan.
O Αλεξανδρινός παπαγάλος συναντάται στην Κεϋλάνη, στο Ανατολικό Αφγανιστάν, Δυτικό Πακιστάν και μεταξύ Ινδίας και Ινδοκίνας. Ζούνε σε χαμηλό υψόμετρο σε μέρη όπως δάση, ζούγκλα αλλά και σε παραθαλάσσιες περιοχές.
Ο Αλεξανδρινός παπαγάλος ανήκει στο γένος Psittacula, που είναι γνωστό σαν Ringneck parakeets. Το γένος αυτό έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό ένα χρωματιστό κολάρο γύρω από τον λαιμό στα αρσενικά πουλιά ή μια λωρίδα στην περιοχή του πηγουνιού. Ο Αλεξανδρινός παπαγάλος έχει μεγάλο κεφάλι, γεμάτο σώμα και μακριά ουρά. Το αρσενικό έχει γενικότερα πράσινο φτέρωμα ενώ στα μάγουλα έχει χρώμα σε τόνους γκρίζο-μπλε και κόκκινες κηλίδες στα φτερά πτήσης. Έχει μια ελαφριά μαύρη γραμμή από το ράμφος προς τα μάτια, μια μαύρη λωρίδα στο χαμηλότερο μέρος του μάγουλου και ένα φαρδύ ροζέ κολάρο. Το ράμφος του είναι βαθύ κόκκινο . Τα θηλυκά είναι ελαφρύτερα από τα αρσενικά και δεν έχουν το ροζέ κολάρο ή τις μαύρες λωρίδες κάτω από τα μάγουλα.
Ο Αλεξανδρινός παπαγάλος μπορεί να μεγαλώσει μέχρι τα 58 εκατοστά.
Ο μέσος όρος ηλικίας που μπορεί να φτάσει αυτό το είδος είναι τα 40 χρόνια.
Ο Αλεξανδρινός παπαγάλος τρώει ποικιλία από σπόρους, φρούτα, λαχανικά αλλά και πέλετς εμπορίου. Ιδιαίτερη προτίμηση δείχνουν σε αμύγδαλα και καρύδια. Φυσικά μπορούν να ακολουθήσουν και την ανθρώπινη διατροφή όπως μαγειρεμένο κοτόπουλο, ρύζι και όσπρια με την προϋπόθεση όμως αυτές οι τροφές να μην μένουν παραπάνω από 4 ώρες στο κλουβί γιατί λασπώνουν. Τροφές όπως αβοκάντο, σοκολάτα κτλ που είναι επικίνδυνες για τους παπαγάλους πρέπει να αποφεύγονται. Φρέσκο νερό και φαγητό πρέπει να παρέχονται καθημερινά.
Διαμονή
Αυτό το μεγάλο σε μέγεθος είδος παπαγάλου χρειάζεται και αναλόγως μεγάλο κλουβί, τα παιχνίδια και οι πατήθρες του οποίου θα πρέπει να καθαρίζονται σε εβδομαδιαία βάση. Επειδή αυτά τα πουλιά λατρεύουν το πέταγμα θα πρέπει να μένουν εκτός κλουβιού για δυο ώρες τουλάχιστον για να ικανοποιήσουν αυτή την ανάγκη τους.
Στην φύση αυτά τα πουλιά ζούνε σε μικρά σμήνη κατά την διάρκεια της μέρας και ξεκουράζονται σε πολύ μεγαλύτερα σμήνη κατά την διάρκεια της νύχτας. Είναι πολύ ενεργητικά πουλιά. Εκτός από το να πετάνε που είναι πολύ σημαντικό για όλα τα Parakeets αρέσκονται και να μασάνε. Πρέπει να τους παρέχονται αρκετά ξύλα για μάσημα, πολλά παιχνίδια και πατήθρες.
Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των Parakeets, ο Αλεξανδρινός παπαγάλος δεν μένει με το ταίρι του για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Το κάθε ζευγάρι χρειάζεται δυο φωλιές και μόλις επιλεγεί η κατάλληλη φωλιά, η θηλυκή γεννάει 2-4 αυγά. Και οι δυο γονείς κλωσάνε τα αυγά. Τα νεαρά αρσενικά αποκτούν το τελικό τους φτέρωμα στην ηλικία των 2 ετών.
Τα προβλήματα συμπεριφοράς των παπαγάλων συνήθως πηγάζουν από την έλλειψη εμπιστοσύνης, την μοναξιά και την ρουτίνα στη ζωή του πουλιού. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα συμπεριφορές όπως μάδημα φτερών, δαγκώματα και δυνατές κραυγές.
Τα πουλιά αυτά αναπαράγονται επιτυχώς σε αιχμαλωσία αν και δεν είναι πολύ συνηθισμένα στα ελληνικά πέτσοπ.
Ο Αλεξανδρινός παπαγάλος Psittacula eypatria ανήκει στην οικογένεια παπαγάλων των parakeet, η οποία λέξη σημαίνει μακριά ουρά. Είναι από τα πιο μεγάλα σε μέγεθος πουλιά της μεγάλης αυτής οικογένειας, που περιλαμβάνει αρκετά γνωστά μας είδη όπως τα παπαγαλάκια μπάτζι, την ροζέλα eastern, τον indian ringneck,τον monk αλλά και τα λιγότερα γνωστά regent, plum headed και derbyan.
O Αλεξανδρινός παπαγάλος συναντάται στην Κεϋλάνη, στο Ανατολικό Αφγανιστάν, Δυτικό Πακιστάν και μεταξύ Ινδίας και Ινδοκίνας. Ζούνε σε χαμηλό υψόμετρο σε μέρη όπως δάση, ζούγκλα αλλά και σε παραθαλάσσιες περιοχές.
Ο Αλεξανδρινός παπαγάλος ανήκει στο γένος Psittacula, που είναι γνωστό σαν Ringneck parakeets. Το γένος αυτό έχει σαν κύριο χαρακτηριστικό ένα χρωματιστό κολάρο γύρω από τον λαιμό στα αρσενικά πουλιά ή μια λωρίδα στην περιοχή του πηγουνιού. Ο Αλεξανδρινός παπαγάλος έχει μεγάλο κεφάλι, γεμάτο σώμα και μακριά ουρά. Το αρσενικό έχει γενικότερα πράσινο φτέρωμα ενώ στα μάγουλα έχει χρώμα σε τόνους γκρίζο-μπλε και κόκκινες κηλίδες στα φτερά πτήσης. Έχει μια ελαφριά μαύρη γραμμή από το ράμφος προς τα μάτια, μια μαύρη λωρίδα στο χαμηλότερο μέρος του μάγουλου και ένα φαρδύ ροζέ κολάρο. Το ράμφος του είναι βαθύ κόκκινο . Τα θηλυκά είναι ελαφρύτερα από τα αρσενικά και δεν έχουν το ροζέ κολάρο ή τις μαύρες λωρίδες κάτω από τα μάγουλα.
Ο Αλεξανδρινός παπαγάλος μπορεί να μεγαλώσει μέχρι τα 58 εκατοστά.
Ο μέσος όρος ηλικίας που μπορεί να φτάσει αυτό το είδος είναι τα 40 χρόνια.
Ο Αλεξανδρινός παπαγάλος τρώει ποικιλία από σπόρους, φρούτα, λαχανικά αλλά και πέλετς εμπορίου. Ιδιαίτερη προτίμηση δείχνουν σε αμύγδαλα και καρύδια. Φυσικά μπορούν να ακολουθήσουν και την ανθρώπινη διατροφή όπως μαγειρεμένο κοτόπουλο, ρύζι και όσπρια με την προϋπόθεση όμως αυτές οι τροφές να μην μένουν παραπάνω από 4 ώρες στο κλουβί γιατί λασπώνουν. Τροφές όπως αβοκάντο, σοκολάτα κτλ που είναι επικίνδυνες για τους παπαγάλους πρέπει να αποφεύγονται. Φρέσκο νερό και φαγητό πρέπει να παρέχονται καθημερινά.
Διαμονή
Αυτό το μεγάλο σε μέγεθος είδος παπαγάλου χρειάζεται και αναλόγως μεγάλο κλουβί, τα παιχνίδια και οι πατήθρες του οποίου θα πρέπει να καθαρίζονται σε εβδομαδιαία βάση. Επειδή αυτά τα πουλιά λατρεύουν το πέταγμα θα πρέπει να μένουν εκτός κλουβιού για δυο ώρες τουλάχιστον για να ικανοποιήσουν αυτή την ανάγκη τους.
Στην φύση αυτά τα πουλιά ζούνε σε μικρά σμήνη κατά την διάρκεια της μέρας και ξεκουράζονται σε πολύ μεγαλύτερα σμήνη κατά την διάρκεια της νύχτας. Είναι πολύ ενεργητικά πουλιά. Εκτός από το να πετάνε που είναι πολύ σημαντικό για όλα τα Parakeets αρέσκονται και να μασάνε. Πρέπει να τους παρέχονται αρκετά ξύλα για μάσημα, πολλά παιχνίδια και πατήθρες.
Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των Parakeets, ο Αλεξανδρινός παπαγάλος δεν μένει με το ταίρι του για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Το κάθε ζευγάρι χρειάζεται δυο φωλιές και μόλις επιλεγεί η κατάλληλη φωλιά, η θηλυκή γεννάει 2-4 αυγά. Και οι δυο γονείς κλωσάνε τα αυγά. Τα νεαρά αρσενικά αποκτούν το τελικό τους φτέρωμα στην ηλικία των 2 ετών.
Τα προβλήματα συμπεριφοράς των παπαγάλων συνήθως πηγάζουν από την έλλειψη εμπιστοσύνης, την μοναξιά και την ρουτίνα στη ζωή του πουλιού. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα συμπεριφορές όπως μάδημα φτερών, δαγκώματα και δυνατές κραυγές.
Τα πουλιά αυτά αναπαράγονται επιτυχώς σε αιχμαλωσία αν και δεν είναι πολύ συνηθισμένα στα ελληνικά πέτσοπ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου